Lieve Vrouw,
Er was een tijd dat God mij werd aangeboden in regels.
Ik kende devotie. Ik kende aanbidding.
En toch voelde ik: iets klopt niet.
Later vond ik vrijheid in extase, in mystiek, in beweging.
Ik zong Kali en Krishna, waar ik ooit Jezus zong.
En de trilling was hetzelfde.
Heilig. Echt. Rauw.
Maar ook daar zag ik het: afleiding.
Zoeken. Vullen. Vormen zonder ziel.
Op dansvloeren waar mensen zich vrij voelden, maar belangrijke stukken oversloegen.
Waar expressie geen belichaming was,
en beweging vaak los stond van diepere afstemming.
In tantrische tempels zag ik de vrijbrief voor aanraking, voor seksuele uitwisseling zonder heilige gronding.
Wat bedoeld was als sacred,
werd vaak een toneel zonder essentie.
En om me heen: de poppenkast.
Verpakte wijsheid in glitter.
Glamour boven waarheid.
High-frequency language, low-frequency intent.
Zoveel wannabe-guru’s.
Zoveel buitenkant.
Zoveel wat niet voelde als thuiskomen,
maar als verdwalen in een nieuwe laag illusie.
En iets in mij trok zich terug.
De teleurstelling. De verwarring.
Toen doorzag ik het.
En uiteindelijk…
Kwam ik thuis bij mezelf.
Niet door één waarheid.
Niet door één archetype.
Maar door toe te staan wat zich aandiende.
Licht, schaduw, speelsheid, kracht, het mysterie, de stilte.
Alles kreeg een plek.
Alles kreeg beweging.
En in die dans, frequent, geworteld, echt, ontstond balans.
Niet elke kleur hoeft begrepen te worden.
Ze wil alleen geleefd worden.
Zonder censuur. Zonder schaamte.
Zonder decorum.
En ja, de Dark Feminine is daar onderdeel van.
Zij kwam niet als eerste.
Zij kwam als vanzelf.
Toen ik klaar was haar te ontmoeten in haar volledigheid,
en haar ruimte te geven in mij.
Ik ben christelijk opgevoed. En ondanks alles is mijn diepe afstemming op het goddelijke altijd gebleven.
De kerk gaf me devotie,
het New Age-circus gaf me vrijheid, maar het is mijn ja tegen het geheel die me thuishaalde.
En nu zie ik:
Het was ons ooit ontnomen.
Maar niet voor altijd.
De kracht van de vrouw is niet verloren.
Ze is herinnering. Ze is terugkeer. Ze is activatie.
Niet om beter te worden.
Maar om heel te zijn.
En als jij dit leest, voel dan:
Je hoeft niets te doen.
Je hoeft niets te worden.
Je hoeft alleen te herinneren wie je bent.
Liefs,
Judith