Lieve vrouw,
 

Sinds ik uitdagende situaties benader als onderzoeksveld, opent zich telkens weer een ander veld.

Afgelopen weekend ging ik naar een feest tijdens het Amsterdam Dance Event.
Het uitgaansleven heb ik jaren geleden achter me gelaten.
Omdat het me, ondanks mooie momenten, nooit écht vervulde.

Ik voelde er vaak geen bedding,
geen echte verbinding.
Een veld van consumeren, van afwezigheid,
van zoeken naar iets buiten jezelf.
Niet altijd, maar wel te vaak.
 
En nu ging ik opnieuw,
maar dan anders.
Niet als bezoeker.
Maar als beoefenaar.
Niet om te feesten.
Maar om te oefenen.

Kan ik aanwezig blijven bij alles wat zich aandient?

Zoals dat mijn practice is op de dansvloeren die ik open en tijdens mijn wekelijkse Ecstatic Dance.
Alleen nu dan in een club.
Met honderden mensen.
Met alcohol.
Met drugs.
Met herrie.

Kan ik daar nog steeds zakken?
Ademen?
Voelen?

En het antwoord is: JA!
Omdat ik het veld benaderde als een ceremonie, niet als consumptie,
werd ik het veld zelf.
En daar begon de magie.

Ik trok mijn schoenen uit, klom op een blok,
en begon te dansen.
Niet als performance.
Niet als go-go danseres, wat ik ook ooit was.

Maar als vrouw in haar centrum.
En mijn dans werd magnetisch.
Niet om wat ik deed, maar om hoe ik was.
 
Zichtbaar.
Kwetsbaar.
Aanwezig.
Gegrond.
 
En ineens was het veld niet meer zo “anders.” Het werd deel van mij.
Ik voelde hoe ook The Dark Feminine door mij heen dansen.
Ongeschikt voor goedkeuring.
Duidelijk en scherp haar grenzen aangevend.
En veilig. In mijzelf.
 
Ik bracht mijn licht in een veld dat geen licht vroeg.
Niet door te forceren.
Maar door te zijn.

En dat is wat dans doet,
als je haar vertrouwt.
 
Ze opent je lichaam.
Ze spiegelt je grenzen.
Ze nodigt je uit om jezelf niet te verliezen,
maar juist meer te worden.

Ze vraagt geen perfecte setting.
Alleen maar jouw aanwezigheid.

Wat als je het dansveld niet langer ziet als een avond, maar als een tempel?
Een plek waar je oefent in overgave.
In belichaming.
In innerlijk leiderschap.

Zodat jouw lichaam zich herinnert
hoe het is om vrij te zijn.

Voel je de roep?
Dan is maandag- of vrijdagavond wellicht jouw poort tot zelfonderzoek.
En in het najaar opent The Dark Feminine Mystery School weer.
Je bent zo welkom Vrouw!

Liefs Judith

Lieve vrouw,

Ik ken geen andere plek die zo allesomvattend is als de dansvloer.
Hier gebeurt de echte persoonlijke ontwikkeling.
De belichaamde spirituele groei.

Er is geen veld dat je zó helder laat zien waar je werkelijk staat.
Geen ruimte die je zo liefdevol en genadeloos spiegelt.

De dansvloer is als een levende opstelling van het leven zelf…
Hoe verhoud jij je tot de ander?
Neem jij je ruimte in?
Durf jij je waarheid te bewegen?
Hoe vrij ben jij in jouw expressie?
 
Volgens mij doe je jezelf als vrouw tekort als je niet afdaalt in je lichaam.
Je kan nog zóveel innerlijk werk doen.
Maar zolang het alleen in je hoofd blijft hangen…
Wat is dan de waarde ervan?
 
Je denken kan je laten geloven dat je vrij bent.
Maar vrijheid die niet in je lichaam leeft, blijft een concept.
Je kan in je hoofd al je schaduwen hebben aangekeken,
maar dat betekent nog niet dat je ze ook hebt belichaamd.
 
De dansvloer is een plek van waarheid.
Rauw, puur, niet te faken.
Ze laat je zien waar het stroomt
en waar niet.
 
Ze is een medicijn voor elke vrouw.
Dat weet ik zeker.
Want onze Shakti, onze levensenergie,
verlangt naar beweging.
Naar een bedding waarin zowel het licht als het donker vrij kan stromen.
Het één niet zonder het ander.

En als jij denkt dat je niet kunt dansen
dan zit je wellicht nog vast aan een vorm, aan een idee van hoe het hoort.

Maar dans reikt zo veel verder dan de vorm aleen, ze vraagt geen techniek…
Ze vraagt of jij durft te zakken.
Onder de ruis.
Onder de controle.
Onder de perfectie.
Waar de dans een herinnering wordt.

Een opening.
Een oeroude stroom.
Die jouw lichaam allang kent.

En elke keer dat ik dans…
Val ik verder vrij.
Bevrijd ik iets wat nooit woorden nodig had.
 
En steeds weer brengt ze me thuis…
Dieper.
Echter.
Heler.
 
Dat is waarom ik blijf gaan.
Waarom ik dit veld blijf openen.
Voor vrouwen die klaar zijn
om zich te gaan herinneren
in plaats van het mentaal allemaal verder te willen moeten begrijpen.
 
Want hier…
Op de dansvloer
ontvouwt het leven zich
zoals het werkelijk is.

Welkom Vrouw.
Liefs Judith

Lieve vrouw,

Al langere tijd zit ik in een diep onderzoek.
Een onderzoek naar het “te veel zijn.”
Naar waar ik mezelf nog censureer.
Waar ik buig.
Waar ik mezelf oprek om niet buiten de groep te vallen.
Om begrepen te worden. Om geliefd te blijven.

En ik weet dat ik niet de enige ben.
Of jij je er nu bewust van bent of niet:
Wij zijn als vrouwen opgegroeid in een veld waarin onze intensiteit systematisch werd gedempt.

Maar er komt een moment, en dat moment is nu voor mij, waarin ik niet langer kan zeggen:
“Ik ben te veel.”
Want elke keer dat ik dat herhaal,
ontzegde ik mezelf het recht om veel te zijn.

Wat als wij vrouwen gemaakt zijn om veel te zijn?
Wat als het patriarchaat ons alleen heeft verteld dat we “te veel” zijn,
omdat onze kracht het systeem uit zijn voegen zou breken?

Want laten we helder zijn:
Wat anderen vaak “te veel” noemen,
is in werkelijkheid hun onvermogen om de intensiteit van ons veld te reguleren.

Hun oordeel is geen waarheid.
Het is een resonantiebreuk.

Als jouw systeem een hoge lichtfrequentie uitzendt.
En wanneer iemand dat niet kan verwerken zonder zichzelf te verliezen,
reageert hun systeem met: aanval, afwijzing, of ontkenning.

Maar dat heeft niets met ons te maken.
En toch…
Hebben wij het geïnternaliseerd:
Als identiteit.
Als gevaar.
Als herinnering.

In het onderbewuste leven overtuigingen zoals:
-Als ik volledig in mijn kracht sta, verlies ik liefde.
-Als ik zichtbaar ben, word ik gestraft.
-Als ik buiten het collectief stap, besta ik niet meer.

Dit is de heksenwond.
De wond van de vrouw die zich herinnert,
maar zich terugtrekt om niet opnieuw verbrand te worden.

En dus… passen we onze frequentie aan.
We kiezen veiligheid boven waarheid.

Maar er komt een moment dat jouw systeem dat niet langer verdraagt.

Mijn lichaam brandt iig van binnenuit.
Mijn ceremonies roepen mij tot volledige aanwezigheid.
Niet om handjes vast te houden aan de zijlijn,
maar om poorten te openen.

De vrouwen die komen, wachten niet op mijn begeleiding.
Zij wachten op mijn detonatie.
Mijn vuur. Mijn stem. Mijn veld.

En dit geldt ook voor jou.

Wat als jij stopt met be-vragen of je te veel bent,
en begint te erkennen dat jouw intensiteit precies is wat deze wereld nodig heeft?

Wat als jij jezelf toestaat om:
-Ongetemd
-Gecentreerd
-Afgestemd
-En onverontschuldig door dit leven te dansen?

Kun je je voorstellen wat er gebeurt
wanneer duizenden vrouwen dit tegelijk besluiten?

Niet als concept.
Maar als dagelijkse keuze.

Volgens mij… is dat hoe wij kunnen bijdragen aan de nieuwe aarde.

Wees welkom tijdens de Ceremoniële Dansreizen om te oefenen met jouw teveel zijn!
Er is ruimte voor ons allemaal!

Liefs Judith

Lieve vrouw,
 
Op de maandagavonden beweegt zich een rijk, gelaagd veld van vrouwen.
Sommigen zijn hier wekelijks.
Anderen bewegen in en uit.
En weer anderen stappen voor het eerst binnen.
 
Soms lijkt het dan alsof er ‘groepjes’ zijn. Alsof er hiërarchieën bestaan.
Maar wat je hier eigenlijk ziet,
zijn vrouwen die zich op verschillende lagen van zelfbevrijding bewegen.

Vrouwen die, door hier vaker te zijn,
al door bepaalde innerlijke sluiers heen zijn gegaan.
Vrouwen die hun expressie zijn gaan belichamen, die elkaar herkennen in de taal van hun lijf.
En daardoor is er vaak al bedding, vertrouwen, herkenning.

Maar weet dit:
Ook zij zijn ooit gekomen met trillende knieën
Ook zij stonden ooit aan de rand,
keken rond en vroegen zich af:
“Wat gebeurt hier?”
 
Het veld dat wij samen dragen,
kan triggers geven.
Voor nieuwe vrouwen.
En ook zeker nog steeds voor vrouwen die al vaker zijn geweest.
Het verschil is vaak dat vrouwen die hier regelmatig zijn, geleerd hebben om hun triggers te delen.
In rauwe eerlijkheid. In kwetsbaarheid.
En dat werkt bevrijdend.
Vaak zelfs hilarisch en bevrijdend.
 
Want wat je misschien denkt dat ‘alleen jij’ ervaart,
blijkt ineens gedeeld te worden door de halve cirkel.

Dus weet:
Alles mag bestaan hier.
Jaloezie. Afstand. Verlangen. Afgescheidenheid.

Het hoeft niet weg.
Het mag bestaan.
Het wil slechts gezien worden.
Gevoeld worden.

En in dat zien, in dat voelen, in dat blijven,
ontvouwt zich jouw plek.
Op jouw ritme. In jouw tijd.

Vertrouw daar maar op.

Dit veld is geen losstaand iets.
Het is levenstraining in zijn meest belichaamde vorm.


Ik hoop je hier te mogen verwelkomen,
Liefs Judith

Lieve vrouw,

Al in mijn tienerjaren voelde ik dat het nieuws mij niet diende.
Ze noemden me een struisvogel.
Met mijn kop in het zand.
Naïef.
Een dromer.

Maar diep vanbinnen wist ik:
Dit was geen zwakte.
Dit was mijn wijsheid.

Waarom kennen we de pijn aan de andere kant van de wereld, maar weten we niet wat er leeft in het hart van onze buurvrouw.

En toch:
Ook ik voel de pijn in de wereld.
Ik wéét dat de aarde brandt.
Dat er oorlog is. Onrecht. Verlies.
 
Alleen geloof ik niet dat we dit helen
door onszelf te verliezen in angst en machteloosheid.
Heling begint van binnen.
Daar waar de oorlog zich schuilhoudt in ons eigen systeem.
In onze afgesneden delen. Onze woede. Schaamte. Verdriet.
 
Er zijn mensen die noemen dit egoïstisch.
Ik zie dat anders.

Egoïsme is destructief wanneer het onbewust blijft.
Maar bewust egoïsme…
Dat is radicale verantwoordelijkheid.
 
Juist wij vrouwen hier, in de relatieve veiligheid van ons land dragen een plicht én een voorrecht.
Om af te dalen in ons eigen lijf.
Om te voelen. Te dansen. Te rouwen. Te juichen.
Om niet het nieuws, maar ons lichaam als leidraad te nemen.
 
De dansvloer die ik open is zo’n plek.
Een plek waar alles welkom is.
Waar dans gebed wordt.
Gebed van vreugde, ja.
En ook van rauw verdriet en vurige woede.
Want hoe kunnen wij van de wereld verwachten dat zij heelt, als wij onze eigen schaduw niet durven aanraken?
 
Deze avonden zijn niet voor vrouwen die wegkijken.
Ze zijn voor vrouwen die durven blijven.
Voor vrouwen die niet bang zijn om in de spiegel te kijken.
Voor vrouwen die verantwoordelijkheid nemen voor hun leven en daarmee voor het grotere veld.
 
En nee, we dansen niet alleen voor onszelf.
We dansen met en voor alle vrouwen die ons zijn voorgegaan.
Voor de vrouwen die nu naast ons staan.
En voor de vrouwen die nog zullen komen.
 
Wanneer vrouwen met deze intentie samenkomen,
ontstaat er heling die verder reikt dan de cirkel waarin we staan.
Heling die doorwerkt in onze lijnen,
onze gemeenschappen,
onze aarde.

Liefs,
Judith