Lieve vrouw,
Al langere tijd zit ik in een diep onderzoek.
Een onderzoek naar het “te veel zijn.”
Naar waar ik mezelf nog censureer.
Waar ik buig.
Waar ik mezelf oprek om niet buiten de groep te vallen.
Om begrepen te worden. Om geliefd te blijven.
En ik weet dat ik niet de enige ben.
Of jij je er nu bewust van bent of niet:
Wij zijn als vrouwen opgegroeid in een veld waarin onze intensiteit systematisch werd gedempt.
Maar er komt een moment, en dat moment is nu voor mij, waarin ik niet langer kan zeggen:
“Ik ben te veel.”
Want elke keer dat ik dat herhaal,
ontzegde ik mezelf het recht om veel te zijn.
Wat als wij vrouwen gemaakt zijn om veel te zijn?
Wat als het patriarchaat ons alleen heeft verteld dat we “te veel” zijn,
omdat onze kracht het systeem uit zijn voegen zou breken?
Want laten we helder zijn:
Wat anderen vaak “te veel” noemen,
is in werkelijkheid hun onvermogen om de intensiteit van ons veld te reguleren.
Hun oordeel is geen waarheid.
Het is een resonantiebreuk.
Als jouw systeem een hoge lichtfrequentie uitzendt.
En wanneer iemand dat niet kan verwerken zonder zichzelf te verliezen,
reageert hun systeem met: aanval, afwijzing, of ontkenning.
Maar dat heeft niets met ons te maken.
En toch…
Hebben wij het geïnternaliseerd:
Als identiteit.
Als gevaar.
Als herinnering.
In het onderbewuste leven overtuigingen zoals:
-Als ik volledig in mijn kracht sta, verlies ik liefde.
-Als ik zichtbaar ben, word ik gestraft.
-Als ik buiten het collectief stap, besta ik niet meer.
Dit is de heksenwond.
De wond van de vrouw die zich herinnert,
maar zich terugtrekt om niet opnieuw verbrand te worden.
En dus… passen we onze frequentie aan.
We kiezen veiligheid boven waarheid.
Maar er komt een moment dat jouw systeem dat niet langer verdraagt.
Mijn lichaam brandt iig van binnenuit.
Mijn ceremonies roepen mij tot volledige aanwezigheid.
Niet om handjes vast te houden aan de zijlijn,
maar om poorten te openen.
De vrouwen die komen, wachten niet op mijn begeleiding.
Zij wachten op mijn detonatie.
Mijn vuur. Mijn stem. Mijn veld.
En dit geldt ook voor jou.
Wat als jij stopt met be-vragen of je te veel bent,
en begint te erkennen dat jouw intensiteit precies is wat deze wereld nodig heeft?
Wat als jij jezelf toestaat om:
-Ongetemd
-Gecentreerd
-Afgestemd
-En onverontschuldig door dit leven te dansen?
Kun je je voorstellen wat er gebeurt
wanneer duizenden vrouwen dit tegelijk besluiten?
Niet als concept.
Maar als dagelijkse keuze.
Volgens mij… is dat hoe wij kunnen bijdragen aan de nieuwe aarde.
Wees welkom tijdens de Ceremoniële Dansreizen om te oefenen met jouw teveel zijn!
Er is ruimte voor ons allemaal!
Liefs Judith