Lieve vrouw,
Op de maandagavonden beweegt zich een rijk, gelaagd veld van vrouwen.
Sommigen zijn hier wekelijks.
Anderen bewegen in en uit.
En weer anderen stappen voor het eerst binnen.
Soms lijkt het dan alsof er ‘groepjes’ zijn. Alsof er hiërarchieën bestaan.
Maar wat je hier eigenlijk ziet,
zijn vrouwen die zich op verschillende lagen van zelfbevrijding bewegen.
Vrouwen die, door hier vaker te zijn,
al door bepaalde innerlijke sluiers heen zijn gegaan.
Vrouwen die hun expressie zijn gaan belichamen, die elkaar herkennen in de taal van hun lijf.
En daardoor is er vaak al bedding, vertrouwen, herkenning.
Maar weet dit:
Ook zij zijn ooit gekomen met trillende knieën
Ook zij stonden ooit aan de rand,
keken rond en vroegen zich af:
“Wat gebeurt hier?”
Het veld dat wij samen dragen,
kan triggers geven.
Voor nieuwe vrouwen.
En ook zeker nog steeds voor vrouwen die al vaker zijn geweest.
Het verschil is vaak dat vrouwen die hier regelmatig zijn, geleerd hebben om hun triggers te delen.
In rauwe eerlijkheid. In kwetsbaarheid.
En dat werkt bevrijdend.
Vaak zelfs hilarisch en bevrijdend.
Want wat je misschien denkt dat ‘alleen jij’ ervaart,
blijkt ineens gedeeld te worden door de halve cirkel.
Dus weet:
Alles mag bestaan hier.
Jaloezie. Afstand. Verlangen. Afgescheidenheid.
Het hoeft niet weg.
Het mag bestaan.
Het wil slechts gezien worden.
Gevoeld worden.
En in dat zien, in dat voelen, in dat blijven,
ontvouwt zich jouw plek.
Op jouw ritme. In jouw tijd.
Vertrouw daar maar op.
Dit veld is geen losstaand iets.
Het is levenstraining in zijn meest belichaamde vorm.
Ik hoop je hier te mogen verwelkomen,
Liefs Judith