Lieve vrouw,
Al in mijn tienerjaren voelde ik dat het nieuws mij niet diende.
Ze noemden me een struisvogel.
Met mijn kop in het zand.
Naïef.
Een dromer.
Maar diep vanbinnen wist ik:
Dit was geen zwakte.
Dit was mijn wijsheid.
Waarom kennen we de pijn aan de andere kant van de wereld, maar weten we niet wat er leeft in het hart van onze buurvrouw.
En toch:
Ook ik voel de pijn in de wereld.
Ik wéét dat de aarde brandt.
Dat er oorlog is. Onrecht. Verlies.
Alleen geloof ik niet dat we dit helen
door onszelf te verliezen in angst en machteloosheid.
Heling begint van binnen.
Daar waar de oorlog zich schuilhoudt in ons eigen systeem.
In onze afgesneden delen. Onze woede. Schaamte. Verdriet.
Er zijn mensen die noemen dit egoïstisch.
Ik zie dat anders.
Egoïsme is destructief wanneer het onbewust blijft.
Maar bewust egoïsme…
Dat is radicale verantwoordelijkheid.
Juist wij vrouwen hier, in de relatieve veiligheid van ons land dragen een plicht én een voorrecht.
Om af te dalen in ons eigen lijf.
Om te voelen. Te dansen. Te rouwen. Te juichen.
Om niet het nieuws, maar ons lichaam als leidraad te nemen.
De dansvloer die ik open is zo’n plek.
Een plek waar alles welkom is.
Waar dans gebed wordt.
Gebed van vreugde, ja.
En ook van rauw verdriet en vurige woede.
Want hoe kunnen wij van de wereld verwachten dat zij heelt, als wij onze eigen schaduw niet durven aanraken?
Deze avonden zijn niet voor vrouwen die wegkijken.
Ze zijn voor vrouwen die durven blijven.
Voor vrouwen die niet bang zijn om in de spiegel te kijken.
Voor vrouwen die verantwoordelijkheid nemen voor hun leven en daarmee voor het grotere veld.
En nee, we dansen niet alleen voor onszelf.
We dansen met en voor alle vrouwen die ons zijn voorgegaan.
Voor de vrouwen die nu naast ons staan.
En voor de vrouwen die nog zullen komen.
Wanneer vrouwen met deze intentie samenkomen,
ontstaat er heling die verder reikt dan de cirkel waarin we staan.
Heling die doorwerkt in onze lijnen,
onze gemeenschappen,
onze aarde.
Liefs,
Judith